Większość osób podejmuje relację seksualną z osobą, z którą mają więź emocjonalną. Zdarzają się jednak wyjątki od reguły, które zwykle wynikają z jakichś zaburzeń. Za świetny przykład służy promiskuityzm, który wiąże się z podejmowaniem ryzykownych zachowań seksualnych. Można mówić o nim, gdy ktoś uprawia seks z przypadkowo poznanymi osobami, nie stosuje żadnego zabezpieczenia. Wiąże się z tym szereg zagrożeń, np. zarażenie chorobami wenerycznymi.
Czym jest promiskuityzm?
W przypadku częstego nawiązywania relacji seksualnych z przypadkowymi osobami, bez zaangażowania uczuciowego, można mówić o promiskuityzmie. Zaburzenie to pojawia się także przy dużej częstotliwości odnośnie zmiany partnerów. Występuje chęć odczucia przyjemności i zmniejszenia odczuwanego napięcia. Promiskuityzm można nazwać także seksem bez miłości i zobowiązań. Jest to rozwiązłość, nierzadko zaburzenie o podłożu psychicznym.
Przy promiskuityzmie wartości takie jak wierność i stałość w uczuciach nie mają znaczenia. Promiskuityzm występuje zdecydowanie częściej u zwierząt niż ludzi. U niektórych gatunków jest to coś powszechnego. Za świetny przykład służą szympansy. Samce nie mają żadnych ograniczeń z podejmowaniem działań seksualnych z każdą napotkaną samicą. Nie powstają żadne więzi emocjonalne. U ptaków także spotyka się promiskuityzm. Objawia się to tym, że samce nie interesują się swoją partnerką ani potomstwem.
Z czego wynika promiskuityzm?
Za wystąpienie promiskuityzmu uznaje się często deficyty emocjonalne. Jeśli ktoś ma beztroskie nastawienie do życia, to jest skłonny do podejmowania ryzykownych działań seksualnych. U niektórych promiskuityzm wynika z tego, że nie potrafią wyrażać emocji. Uprawianie seksu z wieloma osobami jest też sposobem na zwiększenie poczucia własnej wartości. Innym razem może w pewien sposób niwelować napięcie emocjonalne.
Powodów promiskuityzmu może być wiele, u niektórych podłożem jest hiperseksualność. W przypadku tego zaburzenia występuje nadmierny popęd seksualny, z kolei mechanizmy kontrolne w mózgu zostają mocno przytłumione. Z tego powodu osoba ze promiskuityzmem nie poczuwa się do wypełnienia jakichkolwiek obowiązków, nawet jeśli dojdzie do zapłodnienia partnerki i wydania potomstwa. Oczywiście zdarza się także tak, że podłożem psychologicznym jest choroba. U niektórych za promiskuityzm odpowiada trauma, u innych przyczyną mogą być rozmaite zaburzenia lub nawet defekty osobowości.
Kto zmaga się z promiskuityzmem?
Wiele czynników przyczynia się do wystąpienia nieadekwatnych zachowań seksualnych. Zalicza się do nich nawet depresję. Przykładem jest kryzys wieku średniego u mężczyzn lub menopauza u kobiet. Dojrzałe osoby mogą mieć dużą potrzebę zaznania seksu bez żadnych zobowiązań, spróbowania czegoś ryzykownego i ekscytującego. Nawet lęki i uczucie niepewności, które są wynikiem poczucia nieatrakcyjności, mogą prowadzić do nawiązywania kontaktów seksualnych z przypadkowo spotkanymi osobami.
Nierzadko promiskuityzm występuje u osób, które zmagają się z zaburzeniami osobowości. Ma to miejsce przykładowo przy borderline. Osoby borykające się z chwiejną osobowością są bardzo niestabilne emocjonalnie, działają pod wpływem impulsu. Cały czas potrzebują nowych bodźców, które zapewniają im między innymi kontakty seksualne z przypadkowymi osobami.
Jak radzić sobie z promiskuityzmem?
Warto od razu podkreślić, że promiskuityzm nie jest chorobą, więc nie poddaje się go leczeniu. Oczywiście nie oznacza to, że nie można niczego zrobić. Zazwyczaj stanowi skutek choroby lub jakiegoś zaburzenia. Kluczowe staje się wobec tego znalezienie źródła problemu i wyeliminowanie go.
